Την ώρα που ξεκινά η πιο φιλόδοξη προσπάθεια των τελευταίων ετών για τη δημιουργία ενός ενιαίου ριζοσπαστικού αριστερού κόμματος, με στόχο να αποτελέσει τον κορμό μιας αριστερής
Κυβέρνησης για την ανατροπή των Μνημονιακών επιλογών.
ένα άρθρο ιδιαίτερα επίκαιρο από www.anasyn.worldpress.com
Η δομική αντιπολίτευση, ο «ενάρετος» κύκλος του αριστερού κυβερνητισμού και ο κίνδυνος του dilution
.
του Βαγγέλη Πιλάλη*
Η ριζοσπαστική αριστερά και η ηγεσία της (συμπεριλαμβανομένων και των συνεκτικών-μειοψηφικών απόψεων τάσεων και συνιστωσών) κατάφερε, μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, με την σταθερή στρατηγική της (από το 2004 και μετά) και με την επινοητική αντιπολιτευτική τακτική της (τα τελευταία 4 χρόνια), να δημιουργήσει τους υλικούς όρους και τις προϋποθέσεις μιας ασύλληπτης πολιτικής και εκλογικής δυναμικής η οποία όμως, στην 3η μνημονιακή φάση που έχουμε εισέλθει, δείχνει να παρουσιάζει τα πρώτα σημάδια στρατηγικής αμηχανίας και τακτικής κόπωσης.
Η βίαια κατάρρευση του κεντρικού συνεκτικού δεσμού του παλαιού δικομματικού πολιτικού συστήματος (μαζικό ΠΑΣΟΚ, λαϊκισμός, κορπορατισμός, δομημένα συμφέροντα μεταξύ μεσοστρωμάτων και σπάταλων , παρασιτικών και μιμητικών εγχώριων οικονομικών ελίτ) υπό το βάρος των απαιτήσεων των δανειστών άφησε εξ αντικειμένου τεράστια περιθώρια ανάπτυξης ανερχόμενων πολιτικών δυνάμεωνμε αντισυστημικό/ αντιμνημονιακό προφίλ και εξ αυτού ευνοήθηκε ακόμη και ο χώρος της φασιστικής ακροδεξιάς (βλ. ΧΑ) με επικίνδυνες προεκτάσεις για την δημοκρατία.
Η ανάλυση των τελευταίων εκλογικών αποτελεσμάτων αλλά και οι μετέπειτα δημοσκοπήσεις ενώ καταγράφουν την σταθερή ενίσχυση της δικής μας αριστεράς, ταυτόχρονα, σε γενικότερο επίπεδο, παρουσιάζονται ισχυρές τάσεις συντηρητικής αναδίπλωσης και όχι προοδευτικής ανάτασης της ελληνικής κοινωνίας.
Οι 7 βασικοί άξονες της πολιτικής μας που προσέδωσαν αυτήν την δυναμική, πέρα από κάποια λάθη και «αριστερά» ή «δεξιά» σολαρίσματα στελεχών μας, ήταν οι εξής :
- Σκληρός αντιμνημονιακός/αντινεοφιλελεύθερος πολιτικός αγώνας στο Κοινοβούλιο & στα ΜΜΕ με στοχευμένες αιχμές δομικής αντιπολίτευσης.
- Σταθερός προσανατολισμός για συσπείρωση, ενότητα της πολιτικής αριστεράς και των φορέων της.
- Σεβασμός στην σχετική αυτονομία του κοινωνικού/ταξικού επιπέδου και ενθάρρυνση των αυτοφυών αντιστάσεων, των αυθόρμητων συλλογικών ενωτικών αγώνων στα συνδικάτα, στην αυτοδιοίκηση, στη νεολαία και στις πλατείες.
- Στοχευμένη και οριοθετημένη υπαγωγή της εθνικής μας ταξικής αφήγησης στο Ευρωπαϊκό και παγκόσμιο οικονομικοπολιτικό πλαίσιο αλληλεξάρτησης και ολοκληρώσεων, χωρίς ασύμμετρες και υπερκοστολογημένες γεωπολιτικές «επενδύσεις»/«αποεπενδύσεις», κοσμοπολίτικες αφέλειες ή εθνικιστικές εμμονές.
- Επιθετική εισαγωγή στην κυρίαρχη πολιτική και μιντιακή ατζέντα μιας νέας εναλλακτικής πρότασης πολιτικής εξουσίας της αριστεράς και ενός αντίστοιχου κυβερνητικού προγράμματος.
- Συνέχιση της ανανέωσης των προσώπων σε όλα τα επίπεδα του πολιτικού μας φορέα μέσα από πλατιές δημοκρατικές διαδικασίες βάσης.
- Επιλεκτική διεύρυνση του στελεχικού δυναμικού από «προσωπικότητες» του ευρύτερου προοδευτικού χώρου και αγωνιστές του έμπρακτου αντιμνημονιακού «Κέντρου» αλλά κι από στελέχη μικρότερου πολιτικού εκτοπίσματος, υψηλής όμως εξειδίκευσης και προϋπηρεσίας.
Το παραπάνω χαρμάνι πολιτικού-ιδεολογικού λόγου, μαζικών κοινωνικών παρεμβάσεων και ανανέωσης πολιτικού προσωπικού ενώ αντικειμενικά κρίνεται επιτυχές για την έως τώρα πορεία του κόμματός μας, στις νέες συνθήκες του 3ου μνημονίου -του σχεδιασμού της Γερμανικής Ευρώπης, της γεωπολιτικής αποσταθεροποίησης στην Μέση Ανατολή, των εγγενών αδυναμιών του Νότου της Ευρώπης να συνεννοηθεί και να διεκδικήσει από κοινού μια άλλη Ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική, της δομικής καπιταλιστικής κρίσης- δυστυχώς δεν αρκεί.
Για να μπορέσει η αριστερά σήμερα να εφαρμόσει ένα μεταβατικό πρόγραμμα λαϊκής-εθνικής σωτηρίας που να υλοποιεί την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας στον ορίζοντα του κοινωνικού μετασχηματισμού απαιτούνται συγκρούσεις και ρήξεις με όλο το αστικό σύμπλεγμα συμφερόντων και προετοιμασία του λαϊκού παράγοντα για αυτό.